kendini değersiz hissetmek

önemsediğin, değer verdiğin insanların seni umursamaması sonucu ortaya çıkan durum.

kendini değerli hissetmekten daha mütevazi daha az egolu olan durumdur. şu dünyada bir hiç olduğumuzu değiştirmez. 100 sene sonra anılmayacaksın bile...

ismini hatırlayan son kişi öldüğünde, hiç doğmamış olacaksın.

fazla değer vermenin sonunda karşındakinin umrunda bile olmadığını anlayınca ortaya çıkan ruh hali . genelde yaşıyorum bu durumu değmeyecek insanlara çok önem verip hayal kırıklığına uğruyorum

çünkü olaylara bakınca insan değersiz olduğunu anlıyor. canı malı hiç bir değeri yok. bir anda hepsinden olabiliyor insan. orospu çocuğunun biri gelip bir bomba patlatıyor, öldün bitti yani her şey. yok gençmiş güzelmiş noldu öldü. bu kadar kolay olmamalı aslında..

obsesif kompulsif bozukluk örneğidir.

sen busun işte zavallı eksik birisin hiçbizaman düzelmeyeceksin vs gibi cümleler kurarken hissettiğim durum

--- spoiler --- ey insan sen kendini küçük bir şey mi sanıyorsun halbuki senin içinde büyük alem gizlidir --- spoiler --- (bkz: hz. ali)

sevdiğiniz insanlar çerçevesinde herkese muhteşem bir sevgi ilgi gösterilip size gösterilmediğinde hissettiğiniz durumdur. misal ben.

x'e bile değer verdiğimiz şu hayatta kendinizi değersiz hissettirecek insanlardan yavaşça uzaklaşın.

insan olmakla alakalı bu. kendini kaf dağında gördüğün an bir bakıyorsun ki hiçbir ehemmiyetin yokmuş. aslında, cosmos'ta insan olarak zaten bir ehemmiyetin yok.

el üstünde tuttuğumuz insanların kalbinin ucuna değmiyoruz. değersiz hissetmek de mi bizim ayıbımız?

herkese değer veriyosun ve haklı olarak biraz değer görmek istiyosun ama bunu göremeyince işte orda film kopuyo

sevgili tarafından bir terk ediliş, olası adaylar arasından 1-2 red yiyiş, ardından da arkadaşlar arasında sensiz planlar oluşması ile iyice ayyuka çıkıp, dibe vurduran durumdur ki panik yok, rakı var.

hissettirenin amk

dünyada milyonlarca insan var evet,ama dünyayı değiştiren sadece bir insan.sen hiç değilsin her şeysin içindeki gücün farkına varmalısın.

içindeki dertleri acıları duymak yanında olmak için neredese her şeyi yapacağın insanın başkası ile de gayet içini döküp toplayabildigini gördüğündeki his.

kendi değerimizi başkalarının oluşturmasına izin vermekten vazgeçtiğimizde kaybolacak olan histir.

kendine saygısı ve değeri olmayan insanların başkalarından olan ilgi isteğini karşılayamama durumudur.

daha çok --> (bkz: değersiz olduğunun farkına varmak)

her zaman ki his. niye kimsenin bana ihtiyacı yok lan diye cok sordum kendime.

kimsenin seninle ilgilenmemesi, ölü müsün yaşıyor musun anlamadığın bir boşluk

bir davaya gönül vermemek ve dünyevi şeylerden her zaman medet ummak kendini değersiz hissettiren bir durumdur. bir madde ile kıyas edilemeyecek kadar muazzam olan insanoğlu zamanla maddeye itaat edip degersizlesti. gönlü köreldi. okyanus üzerinde gezen gemi misali hiçbir zaman altında ki suyun derinliğini ve gizemini bilemedi.

günün en çok bu saatleri -belki de daha geç- içimizi kemiren durumdur. akabinde 'ben olmasam ne olur acaba' sorusuyla moraller iyice bozulur, radikal kararlar alınır, uyunur, uyanılır ve o kararlardan uygulanan olmaz. geceyi kendine zehir ettiğinle kalırsın ama gene de yapmaktan vazgeçemezsin en azından benim için durum böyle

herkes bir şekilde işini yoluna koyuyor ve sen öylece bi köşede duruyorsun ya. herkes istediği hayatı yaşarken, ben niye aynı bataklığın içinde kalıyorum diye düşünürken aşırı değersiz hissedersin ve hiç bir şeyi hak etmediğini düşünerek kabullenirsin bazen..

kimse sizden daha değerli degil abi. üzülmeyin demeyle takma kafaya demeyle geçmiyor ama eninde sonunda takmamaya başlıyorsunuz. bir yerden baslamak lazim. iyi hissettiren insanlari alin hayatınıza.

değersiz olduğunu hissettiriyorlarsa işte orda sıkıntı büyük

şu dakikalarda 18 oldum sözlük ve benim için ne kadar önemli olduğunu bilmesine rağmen annem ısrarla kutlamıyor... söylüyorum anne kutlasana diye banane kutlamıcam şunu söyleyip durma diyor. belki yanlış düşünüyorsun diyeceksiniz ama üzülüyorum sözlük...

hayatın merkezine kendinizi koymadığınız sürece eninde sonunda biri gelir ve size bunu fazlasıyla hissettirir. ve aksini gerçekleştirmeyene kadar devam eder. kendinize saygınız varsa ve yapabiliyorsanız o insanı hayatınızdan çıkartın. yapamıyorsanız eğer aynı şekilde davranın. çözümü olan bir konu, sadece çözüm aramaya çalışın.

siktigimin sehrinde yalnizim nasil degerli olayim

hahh bak bu ben. biri bana seni seviyorum deyince inanmıyorum yani neden biri beni sevsin ki diyorum. neden yani. kendimi o kadar değersiz görüyorum yani

his değil bal gibi de değersiziz. (bkz: nasıl da değer görmedim)

sevilmediğini anladığında zaten değersizim diyorsun.

son aylarda hatta son 1 yılda içinde bulunduğum durun. atama beklerken atnamamak, özel sektörün insan sikmesi, işin içine girdikten sonra yapamayacağını anlamak ve 5 ay sonra 23 yaşıma gireceğim içinde başka bir seçeneğiminde olmaması. hepsi yedi bitirdi beni. gunahından korkmasam atacam kendimi o kadar bitirdi hevesimi.

eşyalarımın atıldığı çöpün başında bekledim. baktım sadece. düşündüm bunu hak edecek ne yaptım diye. o an dedim ki beni hiç sevmemiş. yoksa böyle kolay vazgeçmezdi.

fifaya gidecek insan bulamadığında olunan hal

galiba bu aralar hissettiğim şey

bir cümle bile yetiyor,onun ağzından dökülünce kelimeler. içerde bir yerde birşeyler kırılıyor. kötü bee

insanlar tarafından siklenmediğini öğrenmek, aslında çok yalnız olduğunun kafan tak etmesi. koskoca evrende ne kadar küçük olduğunu hatırlamak.

biraz uzun olacak ama bunu buraya yazmazsam içimi başka türlü nasıl dökebilirim bilmiyorum. 2 yıl, tam 2 yılımı verdim. sadece yıllarımı değil herşeyimi verdim aslında. 2014 yılının temmuz ayında başladı herşey. ölesiye sevdim. isteseydi verirdim canımı, lafın gelişi söylemiyorum gerçekten onun için verirdim canımı. he bide gerçekten sevildiğimi düşünüyodum. beni ondan başkası sevemezdi. ben daha lisedeydim, o üniversiteye geçmişti. çevremdeki herkes iki gruba ayrıldı; bir grup o seni aldatır inanma diyip dalga geçerken, diğer grup onun beni sevdiğine gerçekten inanmıştı. ben de inanmıştım. 2 yıl boyunca her ne yaparsa yapsın ben hep onun sözüne inandım. yapamıyordum çünkü ona da kendime de konduramıyordum.gördüklerime bile değil, sadece ona inandım. onun beni sevdiğine inandım. en son bu yaz işte gerçekten fark ettim beni aldattığını. hala inanmak istemiyordum tabi 😀. gözümle de görsem içimden bir ses hala onun masum olduğunu söylüyordu. bi kız vardı. tanıyorum kızı. sürekli gözümün önündeydi ikisi. herşeylerini görmeme rağmen inanmak istemedim. fotoğraflarını gördüm, videolarını gördüm, evine girip çıktığını gördüm. ayrılmak istediğimi söyledim, ayrıldık da. aradan aylar geçti hala takip ediyorum onları. bazen arkadaşlarlayken konusu açılıyor hee o mu aldattı beni ya diyip gülüyorum. gülüyorum çünkü ben tam bir aptalım. öylesine inanmışım öylesine bırakmışım ki kendimi. olanları fark etmeme rağmen hiç birşey diyememişim. korkmuşum, çok korkmuşum gerçekle yüzleşmekten. çok korkmuşum bırakıp gitmesinden. o kadar acınılası bir haldeymişim ki, şimdi aynaya baktıkça kendimden nefret ediyorum. onları da hala görüyorum. az önce videolarını izledim. öpüyodu kızı. ne denir bilmiyorum. kendimi değersiz hissetmekten de öte, kendimi hissetmiyorum artık.

her günümün yaklasık yarısını kaplayan his diger yarısında da uyuyorum zaten

telefon son aramalarına bakınca insan düşünmüyor değil. -annem -babam -annem -annem ....

"bazen kendimi o kadar değersiz hissediyorum ki;yok olup gitsem hiçbir şey değişmezmiş gibi geliyor." - (aşk tutulması)

o kadar değersiz hissettirdiler ki üzüle üzüle kendi benliğimi buldum.sağolsunlar.şimdi canımı sıkanın bende canını sıkıyorum

çok oldu ya bi süre sonra kendini hissetmiyosun bişey kalmıyor

değer veren biri olmayınca oluyor

ya etrafındakiler daha değerli olmaya başlamıştır ya da sen değerini düşürecek şeyler yapmışsındır. ya da etrafında sana değer veren kimsenin olmamasındandır

galiba son iki gündür böyleyim ya

hangi şekilde intihar edeceğini düşünmeye başlamak